TEMİZLENME ÇEŞİTLERİ

Evimizi temizlerken eskiden ottan yapılma süpürgeler olurdu.
Onunla temizlik yapılır ve çöp tenekesine dökülür ve ağzı kapanırdı.
Günümüz süpürgeleri daha iyi.
Evden kaptığı pislikleri kimsenin göremeyeceği torbasına koyar.
Temizlik iyidir. 
Birinci derecede şirkten, kâfirlikten, inkârdan temizlenmek.
Bu temizliği yapmadan bu dünyadan giden bir insan cehennemde sonsuz senelerde yanmayı göze almalı.
Göze almadan önce elinden bir parmağını gaz ocağının üzerinde yanan alevde bir dakika tutmayı denemeli ve ondan sonra tercihini yapmalı.
İkinci derecede temizlik günahlardan temizlenmektir.
Bu temizliğin yolu da günahın cinsine göre değişir.
Tevbe günahın cinsinden olur.
Başkasının malını zorla alıp han satın alan adam elli yıl sonra istiğfarla günah temizliğine girmeden önce o hanı zorla aldığı adama veya varislerine iade edecek sonra istiğfara başlayacak.
Bir kişiye yaptığı iftiranın tevbesi, o iftirayı kimlerin yanında yapmışsa o adamları bulup onlara, “Ben o sözü söylediğimde ona iftira etmiştim” diye itiraf etmeli.
Günümüzde bazı iftiraların doğrusunu hâkim kararıyla aynı gazetenin aynı sütununda aynı puntoyla doğrusunu söylemek işte o tevbelerden biridir.
Kişinin kendi günahlarını temizleme yollarından biri de başkasının ayıplarını, hatalarını, kusurlarını bildiği halde hiçbir kimseye söylemeden bu dünyadan giderse Allah da onun günahlarını ahirette ortaya dökmez ve örter.
Sevgili Peygamberimiz: 
“Kim Müslüman kardeşinin bir ayıbını örterse kıyamet gününde Allah da onun ayıbını örter. Kim Müslüman kardeşinin ayıbını teşhir ederse Allah da onun ayıbını teşhir eder, evinin içinde otururken onu rüsvay eder” buyurur. (İbni Mace, Sünen, K. Hudud, Hadis no 2536).
Yapılmış suçları, günahları gizlememiz isteniyor.
Hanefi fıkıh kitaplarında idam cezası veya had cezası verilecek davalarda cezanın verilmesini engellemek için o konuda bilgisi olan bir şahidin şahitlik yapma veya yapmamada özgür olduğunu, yapmamasını tavsıye ettiğini görüyoruz (Bak Hidaye, Kitabü’ş-şehade).
Olmuş kötü olayları gizlememizi isteyen dinimiz, zandan kaçınmamızı emreder.
Rabbimiz, “Ey iman edenler, zannın birçoğundan sakının. Çünkü zannın bir kısmı günahtır.  Birbirinizin ayıbını aramak için casusluk yapmayın...” buyurur (Hucurat 12).
Öyle ise zan nedir?
Eğer bir olayın olduğu veya olmadığı konusunda kişinin kanaati yüzde elli oranında eşitse buna şüphe denir. Kanaat yüzde ellinin üzerine çıkarsa buna “zan” denir. Yüzde ellinin altındakine vehim denir.
Evhamlarla bir Müslüman’ın şahsiyetini sıfırlamaya çalışanlar aslında kendi şahsiyetlerini sıfırlarlar.
Efendimiz, “Müslüman, dilinden ve elinden Müslümanların selâmette olduğu/zarar görmediği kişidir” buyurmuş (Buhari 1/9, Müslim iman bab 4, Ebu Davud Cihad Hadis 2481). 
Dilimizi ve kalemimizi, dinimizi yok etmek için haçlı seferlerini başlatan, bizi birbirimize düşürüp kırdıran kâfirlere karşı kullanalım.
İnkâr mikropları saçanlara, isyan okulları açanlara, harami çeteleri kuranlara dilinle ve elinle bir şey yapamıyorsan bari Müslümanlara dil uzatma. 
Kızdığın, küstüğün kardeşine üç günden fazla küs kalamazsın.
Dost iken öğrendiğin sırlarını küsünce bir pazarında satışa çıkaramazsın.
Kendi evinde otururken rüsvay olmamak, sırlarının pazara sürülmesini engellemek için en kestirme yol, başkalarının sırlarını saçmamaktan geçer.
İmam Kuşeyri’yi dinleyelim: “Mü’min kardeşinin bir ayıbını gördüğünde onu yetmiş çeşit mazeret bularak temize çıkarmaya çalış. Eğer mazeret bulamazsan sen yine de yetmiş mazerete ikna olmadın diye kendini ayıpla” (Kuşeyri,et Tahbir fi t Tezkir, s: 29).