ÖZÜR DİLEYECEĞİN SÖZÜ SÖYLEME

Sahâbeden Hz. Sa’d bin Ubâde (r.a.) oğluna “Daha sonra özür dileyeceğin sözü ve işi terk et. Muhakkak insan yaptığı hayırlı işten dolayı özür dilemez.” demiştir.

Emevî Halîfesi Ömer bin Abdülazîz, Meymûn bin Mihrân'a bir tavsiyesinde şöyle dedi:

“Benden şu sözleri al ve sakla:

Bir iyiliği emretmek için yahut münkerden nehyetmek için de olsa sultanla arkadaşlık etme,

Kur’ân okutmak için de olsa bir kadınla baş başa kalma,

Sıla-i rahmi terk edenle dost olma, zira senden de alâkasını keser.

Ertesi gün özür dileyeceğin sözü söyleme.

Zünnûn-i Mısrî (k.s.) şöyle buyurdular:

Üç şey kemâl; olgunluk alâmetlerindendir:

1. Konuşmadan önce sözünü tartmak
2. Daha sonra özür dilemek gereken şeyi söylememek.
3. Sefîhe (hafif akıllıya) cevap vermemek.

MÜ’MİN, MÜNÂFIK VE KÂFİRİN MİSALİ

Abdullâh bin Mesûd Hazretleri buyurdular ki:

“Mü’min, münâfık ve kâfirin misâli şu üç kişinin hâline benzer ki onlar bir vadiye gelmişlerdir. Vadiyi sel basacaktır ve karşıya geçmeleri gerekmektedir.

Onlardan birisi hemen yol alarak geçer.

Sonra diğeri yola girer, vadinin yarısına geldiğinde arkada kalan arkadaşı ona “Nereye gidiyorsun, helâk olacaksın orada, hemen buraya, başladığın yere geri dön.” der.

Geçmiş olan ise ona, “Haydi, kurtuluş buradadır, buraya gel.” der. O, bir ardına, bir ileriye bakar ve bu sırada gelen selde boğularak helâk olur.

İşte onlardan vadiyi geçmiş ve kurtulmuş olan, mü'mindir.

Ortada bir ileri bir geri giden münâfıktır ki, onun hakkında “İmân ile küfür arasında mütereddit bir haldedir ne mü’minlere, ne kâfirlere, ikisi arasında bocalar dururlar...” buyrulmuştur. (Nisâ sûresi, âyet 143)

Geride kalan da kâfirdir.