EY ATEŞ! SERİN VE SELAMET OL

Hz. İbrahim (a.s.) kavmini putlara tapmaktan vazgeçip Allâhü Teâlâ’ya ibadete davet ediyor fakat onlar bundan vazgeçmiyorlardı. Bir bayram günü herkes bayram yerine gitti. Hz. İbrahim hasta olduğunu söyleyip gitmedi. Putların bulunduğu yere gitti ve bir balta ile hepsini kırdı, sonra da elindeki baltayı en büyük putun boynuna asarak oradan ayrıldı.
Halk, bereketlensin diye putların yanına bıraktıkları yemekleri almaya geldikleri zaman putlarının halini görünce Nemrut’a ‘İbrahim, putlarımıza dil uzatıyor, onlarla alay ediyordu. Bunu ancak o yapmıştır.’ dediler. Huzuruna çağırıp “Ey İbrahim! Bunu ilahlarımıza sen mi yaptın.” diye sordu. Hz. İbrahim de “Belki de şu büyüğü yapmıştır. Eğer konuşurlarsa onlara sorunuz. Kendisiyle beraber küçük putlara da tapmanıza kızmış ve onları kırmıştır.” deyince biraz insafa geldiler. Sonra ‘Bunların söz söylemediğini sen de biliyorsun,’ dediler. Bunun üzerine onlara nasihat etti, “O halde Allâh’ı bırakıp da size hiç bir fayda ve zarar veremeyecek putlara mı tapıyorsunuz?” dedi.

Fakat, neticede Hz. İbrahim’i zindana attılar. Yedi yıl zindanda kalan Hz. İbrahim hakkında Nemrut ve kavmi yakılarak öldürülmesine karar verdiler. Üç ay boyunca, odunlar toplanıp yığıldı. Her taraftan tutuşturulan odunlar yanınca pek şiddetli bir ateş meydana geldi. Havada uçan kuşlar bile bu ateşin şiddetinden yanıp kavruluyordu. Hz. İbrahim’i bu ateşe nasıl atacaklarını bilemiyorlardı. Yanlarına lânetli İblis, insan suretinde gelip onlara mancınığı öğretti. Onlar bir mancınık yapıp ona bağlıyarak Hz. İbrahim’i ateşe attılar. Allâhü Teâlâ “Ey ateş! İbrahim’e serin ve selamet ol.” buyurdu ve ateşin yakıcı ve sıcak tesiri yok oldu, bir bahçe, bir gülzar oldu. Orada yedi gün kalan Hz. İbrahim’in bu harikulâde halini Nemrut gördü. Yanına melekler insan suretinde gelip oturuyorlardı. Bu mucize karşısında Nemrut Hz. İbrahim’in oradan çıkmasını istedi ve onu serbest bıraktı. Fakat batıl dininden ayrılmadı.
İbrahim aleyhisselâmın ateşe atıldığı zaman en son sözü ‘Hasbiyellâhü ve ni’me’l-vekîl’ olmuştu.”(Hadîs-i Şerîf, Sahih-i Buhârî)