DİKKAT ANNE BABA VE ÖĞRETMENLER ÇOCUK TERBİYESİ ÇOK MÜHİM

Çocuk Allâh’ın bir emânetidir. Çocuğu cehennem ateşinden korumak; terbiye etmek, güzel ahlâk öğretmek, kötü arkadaştan esirgemek sûretiyle olur.

Çocuğun annesi sâliha, güzel ahlâklı ve helâl yemeğe dikkat eden olmalıdır. Çünkü kötü ahlâk anne sütünden geçer. Harâm yiyenin sütü murdar olduğundan çocuğun vücudu onunla beslenirse eserleri ergenlikten sonra meydana çıkar.

Çocuk konuşmaya başlayacağı sırada ilk sözünün “Allâh” kelimesi olmasına çalışmalıdır.

Bazı şeylerden utanmaya başlayınca fenâ olan her şeyden sakındırmalıdır.

Çocuğu nâz ve nimet içinde büyümeğe ve güzel elbise giymeğe alıştırmamalıdır ki bilâhare onlardan mahrûm kalırsa tahammül edemez. Ömrünü yiyecek ve giyecek peşinde geçirir.

Çocuğa yemek âdâbını göstermeli; sağ eliyle yemesini, bismillâh diye başlamasını, yemekte acele etmemesini, ekmeği ufak koparmasını, başkalarının lokmasına bakmamasını, kendi önünden yemesini, bir lokmayı yutmayınca diğerine el uzatmamasını, elini ve üstünü kirletmemesini öğretmelidir. Dâimâ iyi yemeğe alışmaması için bazan eline yavan ekmek vermeli ve çok yemeği çirkin göstermelidir. Çok yiyenleri ve terbiyesiz çocukları onun yanında kötülemeli, edebli olanları övmelidir. Bütün fenalıklar kötü arkadaştan meydana gelir. Arsız, hayâsız, hayırsız, yalancı olmaması için kötü arkadaştan muhâfaza etmelidir.

Okuma çağına gelince Kurân-ı Kerîm ve Ashâb-ı Kirâm’ın ve salihlerin hayat ve ahlâklarını öğretmelidir.

Çocuk iyi bir şey yaptığı ve kendisinde güzel bir huy görüldüğünde medhedilmeli, hoşuna gidecek bir şeyle hatırı hoş tutulmalı herkesin yanında övülmelidir.

Hata eder veya bir şeyi gizlemek istediği görülürse bir iki defa görmemezliğe gelmelidir. Çünkü çok azarlanan bir çocuk nihâyet azardan almaz olur, gizlice yaptıklarını alenen yapmağa cüret eder. Hatasını tekrar tekrar işlerse sakın bu yaptığını kimse duymasın, sonra herkese rezil olursun, kimsenin yanında itibarın kalmaz, denilerek korkutmalıdır.
Bir baba evlâdına karşı dâimâ babalık vakarını muhâfaza etmeli, annesi de çocuğu babasıyla korkutmalıdır.

Herkese tevazu ile muamele etmesini ve “istemek dilencilerin âdetidir.” diye aynı yaştakilerden bir şey istememesini çocuğuna öğretmeli ve kimsenin yanında tükürüp sümkürmemesini, çok konuşmamasını, sorulmayınca söze atılmamasını, kendinden büyük olanlara hürmet etmesini ve yürürken büyüklerin önlerine geçmemesini öğretmelidir.

Bir çocuk yedi yaşına girince onu yumuşaklıkla abdest ve namaza alıştırmalıdır ki, çocuk on yaşına geldiği zaman dînî amellerini noksansız yapabilsin.