Bütün hamtlar ve övgüler Allahu Teâlâ’ya mahsustur. Kâinatın zerresi adedince, Salât ve selam bütün insanlığın Efendisi, Hz. Muhammed (sav) ‘e âline ve ashabına olsun.
Allahumme salli ala Muhammed’in ve ala ali Muhammed
Değerli okurlarım! Kutlu Nebi şöyle buyurdu. “Ey insanlar! Karanlık gece kıtaları gibi fitneler geliyor. Ey insanlar! Siz bana karşı hiçbir şeyle delil bulamazsınız. Ben ancak Allah (c.c.) kitabı Kur’anı Kerim-in helal kıldığını helal, haram kıldığını haram kıldım.
Ey kızım Fatıma ey halam Safiye! Allahu Teala katında makbul olunacak ameller işleyiniz. Bana güvenmeyiniz. Çünkü ben, sizi Allah’ın (c.c.) gazabından kurtaramam.”
Efendimiz (sav) Ensar ile Muhacirlerin kardeşçe geçinmelerini tavsiye etti. Şöyle buyurdular: “Benim irtihalimi düşünüp telaş ediyormuşsunuz.
Hiçbir Peygamber ümmeti içinde ebedi kaldı mı ki ben kalayım. Ben Hak Teala’ya kavuşacağım. Buna hepinizden ziyade layığım. Ben size şefkat ve merhametliyim. Sizler yine bana kavuşacaksınız.
Bulaşacağımız yer Havz-ı Kevser kenarıdır. Her kim orada benimle buluşmak isterse elini ve dilini tutsun. Ben haberini aldım, Allahu Tealaya kavuşuyorum.”
Hz. Aişe (ra) annemiz anlatıyor: Allah Rasulü (sav) benim yanımda kaldığı bir akşam -ki irtihalinden onüçgün önceydi bana dedi ki: ‘Ya Aişe! Müsaade edersen bu gece Rabbime ibadet etmek istiyorum.’ Ben dedim ki ‘Siz öyle istiyorsanız öyle olsun.’ efendimiz (sav) bir müddet uyuduktan sonra kalkıp namaza başladı. Bir aralık uyandığımda Rasulü Ekrem (sav) ibadet yapıyordu. Tekrar dalmışım, uyandığımda yine devam ediyordu.
Bir ara uyandığımda Rasulü Zişan (sav) cübbesini ve ayakkabılarını giydi. Ben yorganın altından onu izliyordum. O beni görmüyordu. Kendi kendime dedim ki ‘Allah Rasulü (sav) bu saatte dışarı çıkmazdı.’ Seher öncesi Medine’de çok karanlık vardı.
Ben kalkıp onu takip ettim. Baki kabristanına “Medine mezarlığına” doğru gitti ve durdu. Ellerini kaldırıp dua etmeye başladı. Arkadan ben onu takip ediyordum. Duasını yaptı ve hızla geri döndü. Ben de efendimiz (sav) beni görmesin diye hızlı adımlarla eve giderek yorganın altına girdim. Allah Rasulü geldi ve içeri girdikten sonra ‘Ya Aişe! Beni niye takip ettin’ dedi.
Ben sesimi çıkarmadım. Aynı şeyi yine tekrar etti. Ben yine sesimi çıkarmadım.
Peygamberimiz (sav) ‘Sen mi söyleyeceksin, yoksa Cebrail (as) mi söylesin?’ dedi. O zaman anladım ki Allah Rasulü (sav) arkadan beni görmüştü.
Dedi ki ‘Ya Aişe ! Karanlıkta bir şey hissettin mi?’ Ben dedim ki ‘Hissettim ya Rasulallah (sav)! Bir el arkamı sıvazladı.’ Efendimiz (sav), ‘O’Hz. Cebrail (as)’dı. Dedim ki ‘ey Allahın rasülü ! Hz. Cebrail (as) niye gelmişti?’
Dedi ki: ‘Allahü Teala Hz. Cebrail’i (as) göndermiş, baki kabristanlığında yatan dostlarıyla vedalaşsın demiş. Onun için gelmiş.’ Hz. Aişe (ra) annemiz hiçbir şey konuşmuyordu.
Allah Rasulü’nün (sav) alnında boncuk boncuk ter vardı. Bir ara dedi ki ‘Ya Aişe ! Üşüyorum.’
Sonra yatağa uzandı. ‘Üzerime bir örtü at’ dedi, ben de bir örtü attım. ‘Ya Aişe ! Üşüyorum’ dedi. Bir örtü daha attım.
Dikkat ettim, Rasulullah (sav) örtülerin altında titriyor, ağır bir ateş geçiriyordu. Mübarek başını Hz. Aişe (ra) annemizin göğsüne dayamış, Hz. Aişe (ra) annemiz hem kendi gözyaşlarını hem de Rasulullah (sav) terlerini siliyordu.
Başucunda ağlayan Hz. Fatıma’ya (ra) ise Efendimiz (sav) ‘Ağlama kızım, senin ağlamana meleklerin kalbi dayanmıyor’ dedi.” Hz. Cebrail (a.s.) son defa gelip Azrail’in (a.s.) gelmekte olduğunu haber verdi. Az sonra Azrail (a.s.) geldi.
“Ya Rasulallah (sav)! Dünyada kalmak istersen ziyaret edip gideceğim, Mevla’ya kavuşmak istersen ruhunu alıp gideceğim” dedi.
Allah Rasulü (sav) Hz. Cebrail’e (a.s.) baktı. Hz. Cebrail (a.s.) “Ya Rasulallah (sav.)! Göklerde melekler sizi beklemektedirler.”
Bunun üzerine Efendimiz (sav) “Ya Azrail Görevini yerine getir” dedi. Yanında su kabı vardı. Elini suya batırıp ıslak elle mübarek yüzüne sürdü.
“Ya Rabbi! Ölüm şiddetine karşı bana kolaylık ver ve canımı tatlılıkla al” diye dua ediyordu. Mübarek dudaklarından “Lâ ilâhe illallâh” kelimesi
Atom Feed (xml)
